Mijn vader is met 57 jaar met de VUT gegaan. Midden in de kracht van zijn leven. Nu werkt hij net zo hard als vroeger, maar dan wel als vrijwilligger. Hij is vrijwillig gestopt, maar ik had wel mijn twijffels. Het beroemde zwarte gat. Niets was minder waar, hij is drukker dan ooit. Hoe anders is dat als je moet stoppen, terwijl je niet wilt…
Afgelopen vrijdag kwam een van onze talenten langs met taart. Benny had na een half jaar detachering bij Stork een jaarcontract aangeboden gekregen. Het was dan wel geen vast contract, maar in deze roerige tijden waren er voor deze stap al veel handtekeningen nodig. Hij vertelde enthousiast dat er bergen met werk voor hem klaar lagen voor de implementatie van het ERP systeem. Hetzelfde systeem dat ervoor gezorgd had dat hij twee jaar zonder werk kwam te zitten, want bij de ondergang van Baan waren er ook ineens veel consultants zonder werk.
De appeltaart was voor onze inzet. Vooral omdat Benny niet meer had verwacht dat hij op zijn 62e nog aan de slag zou komen. Als je het pensioen in zicht hebt, dan zijn er weinig organisaties die je kwaliteit en kracht zien. Onbegrijpelijk, maar wel realiteit. Niet voor niks werken maar 1 op de 3 mensen boven de 60. Gelukkig zagen ze dat bij Stork wel en kan Benny hopelijk tot zijn 65e (en als het aan hem ligt langer) vol aan de bak.
0 Comments