Er is een serieuze kans om op de D66 lijst voor de tweede kamer verkiezingen te komen. Natuurlijk geen enkele garantie, maar ik schat de kans toch op meer dan 20%. Na gesprekken met Alexander Pechtold, Ingrid van Engelshoven, Erik van Bruggen en Boris van der Ham heb ik dit weekend een knoop door gehakt.
In een gesprek met Jeroen, een goede vriend van me, sprak hij gevleugelde woorden: ‘Doen man! Als je toch later aan je kleinkinderen kan vertellen dat je in de Tweede Kamer hebt gezeten, dan hoef je toch niet meer na te denken.’ Erik van Bruggen gaf me afgelopen vrijdag nog terug: ‘Je hebt je besluit al genomen en ik geef je een goede kans.’ Het voelt als een enorme eer om serieus een kans te maken om op die lijst te komen en dat in deze bizar drukke periode mensen zoals Boris van der Ham en Alexander Pechtold de tijd nemen voor mijn zoektocht.
Rosa en Teun (dochter en zoon)
Maar wat moet je opgeven voor deze droombaan en is het voor mij wel een droombaan? Vele avonden in de week ben je weg van huis en haard, in debat, op bezoek bij een lokale afdeling of in de media. Den Haag is een rot eind weg van Wageningen dus dat wordt overnachten in Den Haag. Je wordt geleefd door de agenda van de kamer waardoor het thuisfront niet langer op je kan rekenen. Dit weekend vroeg ik aan Rosa (mijn dochter van 7) wat ze er van vond als ik een paar avonden per week er niet zou zijn. Met tranen in haar ogen van verdriet en boosheid gebood ze me om dan maar een andere baan te zoeken.
Ik wil in Nederland veranderingen doorvoeren. Mensgericht ondernemen, een organisatie cultuur ontwikkelen waarin de potentie van mensen tot volle bloei komt, plezier in werken vergroten, onderwijs en arbeidsmarkt beter verbinden enz. De mogelijkheden hiervoor zijn er in de Tweede Kamer, maar dan wel door regels in wetten aan te passen in overleg met je fractie en de andere partijen. Een interessant proces dat voor mij niet snel genoeg resultaat op levert. Laat mij maar sturen en ontwikkelen, praktisch en pragmatisch.
Na ampel beraad met vriendin en gezin heb ik dit weekend besloten dat ik niet de Tweede Kamer in wil. Mijn zoektocht is begonnen omdat ik vond dat ik geen leuke vader meer was. Ik wil nu tijd om dagelijks te genieten van mijn Rosa en Teun. Een moeilijk besluit, maar wel een die zorgt voor ruimte en focus om me te storten op de prachtige kans bij MVO Nederland!
Dank voor alle steunbetuigingen en blijf D66 stemmen, want dan gaat er wat veranderen 😉
2 Comments
Marc Bevers · 8 maart 2010 at 11:21
Jemig, wat een ontzettend dapper besluit zeg. Mijn uiteindelijke droombaan is al jaren het kamerlidmaatschap. Ik kan mij er alles bij voorstellen dat het ontzettend moeilijk moet zijn om – wanneer de mogelijkheid zich dan eindelijk voordoet – een goede keuze te maken. Respect!
Tien tennisbal kanonnen bij MVO Nederland « Glenn van der Burg's Blog · 26 maart 2010 at 15:12
[…] een paar ouwe gympies. Pas na het weekend erna kon ik er echt van genieten, er was eerst nog een politieke knoop te hakken. Ik zal nooit weten of mijn naam ooit op de D66 kandidatenlijst was gekomen, maar zeker […]