Terug van zomervakantie werd ik onrustig. De cover was ontworpen en de afspraak met de fotograaf gemaakt. De deadline in december leek voor de vakantie nog ver weg, maar na de vakantie ineens akelig dichtbij. Mijn laptop stond vol met mooie interviews, anekdotes, ideetjes en vage hersenspinsels. Kortom allemaal puzzelstukjes voor een boek, maar die moesten nog wel even tot een helder en coherent geheel gesmeed worden. En dat is nu net het onderdeel van een boek schrijven dat ik nog nooit heb gedaan. De stress kroop langzaam langs mijn ruggengraat omhoog en ik werd elke dag iets meer onuitstaanbaar voor mijn gezin.
Advertentie Boven het Maaiveld in brochure UnieboekSpectrum
Wat te doen? Gelukkig heb ik een uitermate wijze en doortastende vriendin die al een maand vooruit ziet wat er met me aan de hand is. Dus de eerste schrijfweekenden waren snel gepland en dat gaf alweer wat rust. Na wat gespeur op het internet besloot ik niet in een bos of aan een vreemd strand, maar in hartje Den Haag te gaan schrijven. Daar heb ik gestudeerd en 10 jaar gewoond, daar liggen mijn wilde haren nog ergens, dus dat voelde goed.
Mijn schrijfweekend zag er uit als een kroegentocht zonder drank. Om 10 uur zat ik in de Boterwaag en na veel verse muntthee, een uitsmijter en drie uur schrijven had ik een dikke kop. Tijd voor een lekkere wandeling door historisch Den Haag om inspiratie op te doen. Genoeg herinneringen op te halen en vooral een wandeling door het Binnenhof doet wonderen. Dus om 15.00 uur zat ik in kroeg nummer 2 verder te tikken op mijn fabuleuze Macbook Air (met extra lange batterij duur). Na mijn vijfde gesproken zin van de dag – ‘Doet u mij maar een kogelbiefstukje.’ – en weer drie uur vol continu schrijven was ik ondertussen al ver gevorderd. Afzonderen in de drukte doet het dus voor mij. De puzzelstukjes vielen redelijk moeiteloos op zijn plek en mijn vingers hadden de grootste moeite om mijn gedachten bij te houden. Na een strandwandeling (dus toch wat natuur) nog wat laatste gedachten in een verlaten strandtent met twee bejaarden op het verwarmd terras en twee binnen, daarna tijd om te slapen.
Ontbijten in een kroeg is geweldig en zeker als je de eerste gast bent. De kok van Juliana’s aan de Plaats in Den Haag was nog niet eens binnen, dus verder dan een kop thee kwam ik nog niet. Maar van 10 tot 13 uur typte ik mijn laatste woorden van mijn schrijfweekend. Een groot succes.
Een maand later herhaalde ik mijn schrijfkroegentocht in Scheveningen en nu zie ik ineens het einde van het creatieproces naderen. Nog twee interviews doen en het interview met Willemijn Verloop nog uitwerken. Dan is het klaar. Nou ja, in ieder geval de creatie. Daarna moet er natuurlijk feedback komen van de uitgever en mijn proefleesclubje. Een ander ding waar ik behoorlijk stress van krijg. Mijn geliefden gaan mijn schrijfsels nu lezen. Doodeng.
Dit blog is geschreven in het kader van het boek dat ik aan het schrijven ben over leiderschap: Boven het maaiveld
0 Comments